Wes Anderson należy do jednych z najoryginalniejszych reżyserów młodego pokolenia. To, co wniósł do świata kina, można już uznać za małe, wielkie dzieła. Osoby, które obejrzały Rushmore, Genialny Klan czy Pociąg do Darjeeling, mogą się domyśleć jak wygląda kolejne słodko-gorzkie dzieło tego reżysera. Dla tych, co nigdy się nie zetknęły z jego filmografią, dodam tylko, że jest to najlepszy film jaki można było obejrzeć na przełomie 2012/2013 roku.
Kadr z filmu Kochankowie z księżyca, 2012, dyst. Focus Features
Historia przenosi nas do lat 60tych XX wieku. Opowiada o Samie i Suzy, którzy postanawiają razem uciec z domu. Kapitan Sharp wraz z grupą ochotników wyrusza na ich poszukiwanie.
We wszystkich filmach Andersona zdjęcia są typowo warsztatowe, co nie oznacza, że wydają się nudne, wręcz przeciwnie. Po prostu mamy do czynienia z dawnym stylem ubranym w nowoczesną, bardziej przystępną formę. Nie inaczej jest z Moonrise Kingdom. Idealnie wykadrowane sceny, płynne przemieszczania się kamery od postaci do postaci, oddalanie, gwałtowne zbliżenia czy ukazanie planów ogólnych. Wszystko to nadaje ton profesjonalizmu, przez co można spokojnie uznać ten film za najlepiej przemyślanym dziełem od czasu Genialnego Klanu.
I chociaż zawsze mamy do czynienia z dobrym aktorstwem to jednak nie wydaje się ono kluczowym elementem w filmach Andersona.
Dzieci mogą się okazać najlepszym albo najsłabszym ogniwem, ale nie dotyczy to Moonrise Kingdom. Zarówno Jared Gilman jak i Kara Hayward tworzą parę samotników-dziwaków, którzy znajdują wspólny język. Ciekawe, że w tych postaciach jest najwięcej powagi niż we wszystkich dorosłych razem wziętych. Ich rozmowy poprowadzone subtelnie, pokazują obraz dzieci skrzywdzonych przez los. Jednocześnie reżyser nie tworzy scenek, w których widzowie mają im współczuć. Nawet sami mali bohaterowie nie oczekują i nie chcą litości. Tym samym pokazują silne charaktery, których nie sposób jest nie polubić.
Edward Norton jako Harcmistrz Ward, szczególnie nie wyróżniał się w swojej grze w porównaniu do innych filmów, choć samą przyjemnością jest patrzeć na jego powrót do ambitniejszego repertuaru. Nie wiem czy nie była w tym największa wina reżysera, bo odtwarza przez Nortona postać, została, pod koniec filmu, bezwiednie opuszczona. A szkoda, gdyż miała dość ciekawe wejście przy pierwszych scenach.
Bruce Willis kilkakrotnie walczył ze stereotypem twardziela. Próbował go obalić w Jak ugryźć dziesięć milionów, grając parodię samego siebie. Jednak w Moonrise Kingdom zmienił swój wizerunek w zupełnie inny sposób. Dojrzał, dodał powagi i nie powiem, że nie subtelności. Ale nie mówię tutaj o płaczu w rękaw, ale męskiej wrażliwości. Kapitan Sharp jest najlepszym, cichym bohaterem tej historii, pomimo iż nie walczył z terrorystami, gangsterami czy psychopatami. I chyba o takiego herosa zarówno Willisowi jak i Andersonowi chodziło. Takiego jak najbardziej prawdziwego.
Trudno jest nie zauważyć poddania pełnej saturacji zarówno ciepłych jak i zimnych kolorów (czerwieni, żółci czy błękitu). Również plenery zawsze wyróżniają się żywymi odcieniami barw, niczym bajce dla dzieci. Ale Moonrise Kingdom nie można nazwać bajką. Przynajmniej nie taką, jaką mamy na myśli. Pojawia się morał, lekko przerysowane postaci, pozytywne zakończenie. Jednak zawsze coś po drodze zgrzyta. To śmierć psa, okaleczenie dziecka, widmo sierocińca z dołującą bohaterką zwaną opieką społecznej. Jest także samotny stróż prawa, niedowartościowany harcerz, przygłupi rodzice i dzieci, które nader wszystko pragną akceptacji i miłości.
Pełna saturacja ciepłych i zimnych barw (żółci i zieleni) oraz ostre cięcia, Moonrise Kingdom, dyst. Focus Features.
Wszystko to, doprawione przepiękną, skoczną muzyką wielkiego kompozytora Aleksandra Desplat, aż prosi się, aby Moonrise Kingdom obejrzeć więcej niż raz.
Ocena ogólna: 5/6
Scenariusz i reżyseria : 5/6
Aktorstwo: 5/6
Muzyka: 6/6
Scenografia, kostiumy, charakteryzacja: 5/6
Klimat: 6/6
Źródło wykorzystanego fragmentu filmu:
youtube MoonriseKingdomMovie
0 komentarze:
Prześlij komentarz