Technika filmowa polegająca na takim ustawieniu kamery i oświetlenia, żeby zarówno pierwszy (bliski) jak i drugi (odległy) plan zachował pełną ostrość obiektów (przy tworzenia hasła korzystałam z książek Film art. Sztuka filmowa i Opowiadanie obrazem, wyd.Wojciech Marzec).
Do takich scen należy zastosować czułe taśmy filmowe, obiektywy o krótszej ogniskowej i bardzo intensywne oświetlenie.
Jako pierwszy zastosował to w swoim filmie Orson Welles tworząc Obywatela Kane'a w latach 40tych.
Kadr z filmu Obywatel Kane, RKO Radio Pictures
Pełna głębia ostrości pojawiła się również u Andrzeja Wajdy w scenie filmu Popiół i diament.
W latach 70tych-80tych często korzystali z tej metody Steven Spielberg (seria przygód o Indianie Jonesie, Bliskie spotkanie trzeciego stopnia) czy Brian De Palma.
Kadr z filmu Indiana Jones i ostatnia krucjata, dyst.Paramount Pictures
Kadr z filmu Blow out, dyst. Filmways
Europejscy twórcy również dostrzegli potencjał sceny zrealizowanej za pomocą pełnej głębi ostrości.
Three lives and only one death, 1996
0 komentarze:
Prześlij komentarz