Segmentacje zrobiłam jakiś czas temu, zaraz po obejrzeniu filmu Point Black. Wbrew pozorom dźwięk jest bardzo trudny do opisania, stąd pomyślałam, aby umieścić jakiś niewielki i nieskomplikowany przykład.
Opis ogólny filmu
Opis ogólny filmu
Podczas podziału łupu na jednej z akcji Mal Reese strzela do swojego wspólnika Walkera, po czym zostawia go umierającego. Razem z nim ucieka żona Walkera - Lynne. Gangster jednak przeżywa i postanawia się zemścić, a także odzyskać pieniądze.
Poniższa scena ukazuje Walkera idącego do domu swojej żony Lynne.
Na planie, scena z filmu Zbieg z Alcatraz, 1967
Segmentacja tego fragmentu filmu, została przeze mnie podzielona na 20 segmentów. Na podstawie krótkich cięć montażowych pokazałam jak odgłos, muzyka i pozostałe pejzaże dźwiękowe ukazują emocje bohatera, a także swoją siłą przekazu „wypierają” obraz. Dodatkowo umieściłam tytuły fragmentów
1. Walker idzie przez długi tunel.
Na twarzy Walkera (Lee Marvin) nie widać żadnych emocji – stylizacja jest stonowana, gra wyraźnie „stępiona”.
Mamy do czynienia z dźwiękiem symultanicznym (pojawia się w tym samym czasie w porządku historii, co towarzyszący mu obraz).
2. Lynne leży na łóżku.
Mamy do czynienia z dźwiękiem symultanicznym (pojawia się w tym samym czasie w porządku historii, co towarzyszący mu obraz).
2. Lynne leży na łóżku.
Kroki nadane przez Walkera nie cichną. Nawet wydają się jeszcze bardziej wyraźne, bowiem przestają odzwierciedlać obraz, wychodzą poza ramy, stają się metaforą uczuć bohatera.
Dźwięk staje się niesymultaniczny (dźwięk mający swoje źródło w czasie wcześniejszym lub późniejszym niż towarzyszący mu obraz).
3. Walker idzie przez długi tunel.
Stylizacja bohatera nadal jest stonowana.
Dźwięk ponownie jest symultaniczny. Do sceny nr 10 dźwięki symultaniczne i niesymultaniczny przeplatają się ze sobą. Dźwięk symultaniczny dotyczy jedynie idącego Walkera, któremu można rzeczywiście przypisać kroki.
3. Walker idzie przez długi tunel.
Stylizacja bohatera nadal jest stonowana.
Dźwięk ponownie jest symultaniczny. Do sceny nr 10 dźwięki symultaniczne i niesymultaniczny przeplatają się ze sobą. Dźwięk symultaniczny dotyczy jedynie idącego Walkera, któremu można rzeczywiście przypisać kroki.
4. Lynne wyciąga z szafy koszulę.
Dźwięk niesymultaniczny.
5. Walker idzie przez długi tunel.
20. Walker wpada do sypialni i strzela w puste łóżko.
Dźwięk niediegetyczny, słychać strzały z pistoletu.
Odgłosy kroków są nienaturalnie wyraźne, z początku uzupełniają obraz, potem zaś przejmują kontrolę nad inscenizacją, stając się jej najważniejszą częścią. Mimo iż zmienia się obraz (pokazując innego bohatera i miejsce.) odgłos kroków pozostaje. Krótkie sceny z bohaterem i bohaterką cały czas przeplatają się ze sobą- raz widzimy ją, a raz jego. Za chwilę do odgłosu kroków dołącza muzyka, która przy kolejnych scenach zaczyna się z nim splatać. Napięcie wzrasta, pomimo iż teoretycznie nic się nie dzieje. Na końcu następuje punkt kulminacyjny sekwencji – kroki milkną, muzyka sięga zenitu, odgłos zamykanych i otwieranych drzwi. Teraz już aktorzy przejmują kontrolę nad końcem sekwencji, odpowiednio ukazując emocje. Potem zaś padają strzały, zamykające scenę.
W tle widać innych ludzi, jednak wszystkie elementy wizualno- dźwiękowe są skupione na głównym bohaterze.
Dźwięk symultaniczny.
6. Lynne maluje się.
Dźwięk niesymultaniczny.
7. Walker idzie przez długi tunel.
Dźwięk symultaniczny.
8. Lynne maluje się.
Dźwięk niesymultaniczny.
9. Walker idzie przez długi tunel.
Dźwięk symultaniczny.
10. Lynne poprawia makijaż.
Od teraz następuje tylko dźwięk niesymultaniczny, a do niego dołącza dźwięk niediegetyczny w postaci muzyki. Odgłos kroków staje się w tej chwili abstrakcyjny, bowiem ani Walkerowi ani Lynne nie można już go przypisać kroków (żadne z nich nie idzie).
11. Walker jedzie samochodem.
12. Lynne siedzi w salonie piękności.
Nie słychać innych dźwięków, prócz dźwięku kroków.
13. Walker jedzie samochodem.
14. Lynne nadal siedzi w salonie piękności.
15. Walker siedzi w samochodzie i obserwuje.
16. Lynne idzie po schodach do domu.
Niby dźwięk mógłby być symultaniczny, a kroki przypisać do idącej po schodach Lynn, jednak na początku sceny to Walker idzie przez tunel, to do niego należą kroki, więc dźwięk jest niesymultaniczny.
17. Walker wychodzi z samochodu.
Dźwięk można uznać za symultaniczny, gdyż dotyczy Walkera.
18. Lynne wchodzi po schodach do domu i otwiera drzwi.
Inne dźwięki diegetyczne czyli tzw. odgłosy (otwieranie drzwi).
19. Lynne wchodzi do domu i zamyka drzwi.
Drzwi się otwierają z hukiem, wpada przez nie Walker z bronią w ręku. Lynne wydaje krzyk, Walker zamyka jej usta dłonią. Potyka się na stopniach, wypuszcza Lynne i podnosi się.
Dźwięk diegetyczny, taki jak krzyk Lynne oraz dźwięk niediegetyczny (dźwięk główny niesymultaniczny, decydujący czyli odgłos kroków cichnie). Zamiast nich słychać odgłos ponownego otwarcia i zamknięcia drzwi.
6. Lynne maluje się.
Dźwięk niesymultaniczny.
7. Walker idzie przez długi tunel.
Dźwięk symultaniczny.
8. Lynne maluje się.
Dźwięk niesymultaniczny.
9. Walker idzie przez długi tunel.
Dźwięk symultaniczny.
10. Lynne poprawia makijaż.
Od teraz następuje tylko dźwięk niesymultaniczny, a do niego dołącza dźwięk niediegetyczny w postaci muzyki. Odgłos kroków staje się w tej chwili abstrakcyjny, bowiem ani Walkerowi ani Lynne nie można już go przypisać kroków (żadne z nich nie idzie).
11. Walker jedzie samochodem.
Dźwięk niesymultaniczny, dźwięk niediegetyczny.
12. Lynne siedzi w salonie piękności.
Nie słychać innych dźwięków, prócz dźwięku kroków.
13. Walker jedzie samochodem.
Dźwięk niesymultaniczny, dźwięk niediegetyczny.
14. Lynne nadal siedzi w salonie piękności.
Dźwięk niesymultaniczny, dźwięk niediegetyczny.
15. Walker siedzi w samochodzie i obserwuje.
Dźwięk niesymultaniczny, dźwięk niediegetyczny.
16. Lynne idzie po schodach do domu.
Niby dźwięk mógłby być symultaniczny, a kroki przypisać do idącej po schodach Lynn, jednak na początku sceny to Walker idzie przez tunel, to do niego należą kroki, więc dźwięk jest niesymultaniczny.
17. Walker wychodzi z samochodu.
Dźwięk można uznać za symultaniczny, gdyż dotyczy Walkera.
18. Lynne wchodzi po schodach do domu i otwiera drzwi.
Inne dźwięki diegetyczne czyli tzw. odgłosy (otwieranie drzwi).
19. Lynne wchodzi do domu i zamyka drzwi.
Drzwi się otwierają z hukiem, wpada przez nie Walker z bronią w ręku. Lynne wydaje krzyk, Walker zamyka jej usta dłonią. Potyka się na stopniach, wypuszcza Lynne i podnosi się.
Dźwięk diegetyczny, taki jak krzyk Lynne oraz dźwięk niediegetyczny (dźwięk główny niesymultaniczny, decydujący czyli odgłos kroków cichnie). Zamiast nich słychać odgłos ponownego otwarcia i zamknięcia drzwi.
20. Walker wpada do sypialni i strzela w puste łóżko.
Dźwięk niediegetyczny, słychać strzały z pistoletu.
Odgłosy kroków są nienaturalnie wyraźne, z początku uzupełniają obraz, potem zaś przejmują kontrolę nad inscenizacją, stając się jej najważniejszą częścią. Mimo iż zmienia się obraz (pokazując innego bohatera i miejsce.) odgłos kroków pozostaje. Krótkie sceny z bohaterem i bohaterką cały czas przeplatają się ze sobą- raz widzimy ją, a raz jego. Za chwilę do odgłosu kroków dołącza muzyka, która przy kolejnych scenach zaczyna się z nim splatać. Napięcie wzrasta, pomimo iż teoretycznie nic się nie dzieje. Na końcu następuje punkt kulminacyjny sekwencji – kroki milkną, muzyka sięga zenitu, odgłos zamykanych i otwieranych drzwi. Teraz już aktorzy przejmują kontrolę nad końcem sekwencji, odpowiednio ukazując emocje. Potem zaś padają strzały, zamykające scenę.
0 komentarze:
Prześlij komentarz